Od jakiegoś już czasu, „chodziło za mną” jedno pytanie. Patrzę i słucham tych, którzy są za i przeciw aborcji i przyszedł mi do głowy pomysł, by zapytać u źródła, czyli rodziców chorych dzieci. Mamy ich kilkoro w hospicjum a i nadarzyła się okazja, bo w tym właśnie tygodniu miałam być u mojej kochanej trójki. Zdradziłam ten pomysł pielęgniarce Ani, która trochę przerażona, podchwyciła go. Pytanie bardzo trudne tzn. Co byście zrobili, patrząc z perspektywy czasu, gdybyście wiedzieli, że wasze dziecko urodzi się chore? Pomyśleć łatwo, trudniej zadać to pytanie! U Mateusza nie byłam już dawno (niestety zmiana godzin pracy). Wiedziałam z opowieści, co u niego słychać, że urósł, że był na operacji bioderka, że obie nóżki ma w gipsie. Ale wiedzieć a zobaczyć to na własne oczy, to różnica.

       "Jezus powiedział do swoich apostołów: "Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: «Pójdź i siądź do stołu»? Czy nie powie mu raczej: «Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił»? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: «Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać»". Łk. 17.10

            Pewnie nie raz to słyszałam w kościele, ale dopiero na Mszy hospicyjnej, kiedy ks. Marek jeszcze raz o tym powiedział w kazaniu, do mnie dotarło. Dotarło i zatrzęsło! Jak to?! To ja daje swój wolny czas, czy mi się chce, czy nie, to muszę, bo jestem wolontariuszem! Inni spokojnie wracają do domu, jedzą obiad i zajmują się czymkolwiek a ja, jak nie do chorego- sługa nieużyteczny, to na spotkanie wolontariuszy- sługa nieużyteczny, to na dyżur- sługa nieużyteczny, co bedziemy robić na warsztatach- sługa nieużyteczny itd? A, przecież wszyscy jeseśmy takimi samymi ludżmi! Każdy z nas się boi, płacze, tęskni. Mamy rodziny, prace zawodowe. Idąc do chorych nie stajemy sie kimś innym. Poprostu jesteśmy sobą. Nie robimy cudów, bo to przywilej Pana Boga. Ot, trochę uśmiechu, optymizmu, nadziei.

W dniach 9, 10, 11 lutego 2018 r. na spotkanie w Domu Matki na Jasnej Górze z różnych stron Polski przyjechali wolontariusze posługujący przy chorych w hospicjach. Na co dzień przychodzą do terminalnie chorych na nowotwory w hospicjum stacjonarnym albo w domu. Lekarstwa już nie są w stanie pomóc. Jedynie środki znieczulające na pewien czas uśmierzają ból i to nie zawsze. W tej sytuacji dla chorego ważne jest - aby był przy nim ktoś, kto rozumie jego stan. Najważniejsze jest obecność drugiej osoby przy chorym. Niezbędna głęboka wiara, że to ma sens, że jest koniecznie potrzebne dla chorego. Aby ta wiara nie wypaliła się trzeba przyjść do źródła. Tym źródłem jest Dom Matki Bożej na Jasnej Górze.  

W niedzielę, 22 stycznia 2018 odbyła się wspaniała i kolorowa zabawa choinkowa dla naszych osieroconych dzieci w Hospicjum Królowej Apostołów w Radomiu.

Spotkanie tradycyjnie rozpoczynamy Mszą świętą w kościele przy ulicy Młodzianowskiej 124. Następnie rozpoczęła się zabawa choinkowa w kawiarence.

Wspaniałą zabawę poprowadzili animatorzy wolontariusze z naszego Hospicjum. Edu. Dzieci otrzymały przygotowane paczki, które dzięki ofiarodawcom instytucjom, firmom, a także osobom prywatnym. Były też organizowane liczne zbiórki świąteczne. Bardzo serdecznie wszystkim dziękujemy za pomoc w przygotowaniu paczek.

Podziękowania przesyłamy również dla Stowarzyszenia im. Bożeny Stawińskiej "Filcaki wspierają dzieciaki" za piękne filcaki, które były ogromną radością i sprawiły wiele radości uczestnikom choinki.

           Takim tematem rozpoczęliśmy X Ogólnopolską Konferencję Wolontariatu Hospicyjnego, „Wiara w Jezusa Chrystusa nie będąca teorią lecz życiem. Zadania Kościoła według ostatniego nakazu Jezusa do uczniów”,  który został przedstawiony przez ks. dr Jacka Kucharskiego.  W ten piątkowy wieczór  zaczęliśmy tak zwane ładowanie akumulatorów, od Adoracji  Najświętszego  Sakramentu i Mszy świętej , której przewodniczył ordynariusz radomski ks. bp Henryk Tomasik.

           Drugi dzień naszej Konferencji rozpoczął się bardzo wcześnie rano, również Mszą świętą, odprawioną w intencji podopiecznych hospicjów.  Przez cały dzień chłonęliśmy wiedzę  płynącą z wygłaszanych wykładów i prezentacji.  Wiele tematów dotyczyło opieki nad chorym  dorosłym i dzieckiem, bezradności i zaradności z tym związanych. Mowa była o formacji duchowej wolontariatu, o trudnych sytuacjach w posłudze wolontariusza hospicyjnego, a nawet o motywach podjęcia tej posługi. Słyszeliśmy również piękne świadectwa mówiące o istnieniu Aniołów Stróżów, którzy są posłańcami miłosierdzia. Jak co roku na konferencji gościliśmy profesora dr hab. n. med. Krzysztofa Bieleckiego, którego wykłady zawsze są  pełne ekspresji, a słuchaczy wprawiają w nieskrywany zryf euforii. Profesor Bielecki ma niesmowity dar  mówienia i wplatania między ważne tematy anegdot, które wywołują uśmiech na twarzach słuchaczy.

Chorych na nowotwory wciąż przybywa i często nie otrzymują właściwej opieki, zwłaszcza w ostatnim okresie swojego życia. Taką opiekę jest im w stanie zapewnić nasze hospicjum, ale by ono mogło istnieć, potrzebni są przede wszystkim ludzie. Ludzie, którzy chcą poświęcić choć trochę swojego czasu dla innych – nie ma tu znaczenia wiek ani wykształcenie, wystarczy dobra wola. Zapraszamy Cię serdecznie, dołącz do nas już dziś! Czekamy na Ciebie każdego dnia.

Przedstawiamy wywiad z Moniką Szczepanik wolontariuszką niemedyczną w Hospicjum Królowej Apostołów, który ukazał sie w gazetce Iskierki w parafii św. Rafala w Radomiu.

Co Panią skłoniło do zostania wolontariuszką?

Zadecydował los. Oglądałam „Ekspres Reporterów” i poruszyła mnie historia Janusza Świtaja, sparaliżowanego chłopaka, który prosił o eutanazję. Po emisji programu napisałam do niego emaila, by dodać mu otuchy. Po kilku tygodniach dostałam od niego wiadomość, że dostał pracę w fundacji Anny Dymnej i że szuka osób podobnych do niego, czyli sparaliżowanych i leżących, które chciałby z nimi nawiązać kontakt i zapytał, czy znam kogoś w moim mieście. Zaczęłam szukać i tak natknęłam się na stronę Hospicjum Królowej Apostołów. To, co na niej odkryłam, bardzo mnie wzruszyło. Czytałam opisane tam wizyty u chorych i płakałam. Ogromnie poruszył mnie artykuł o małej dziewczynce. Zapragnęłam stanąć w jednym szeregu z tymi ludźmi. Po naradach z mężem i dziećmi już dwa dni później poszłam na pierwsze spotkanie.