Mój dyżur wypadał tydzień później, ale ktoś nie mógł, więc się zamieniłyśmy i stawiłam się w bazie przed godz. 10 w ten sobotni poranek. Jak to się mówi, jestem już zaprawionym w boju wolontariuszem, więc co to dla mnie dyżur?
Pierwsze spotkanie tego dnia i mamy duże opóźnienie. Schodzi jedna kroplówka, doktor dzwoni do prowadzącego neurologa, o radę, bo chora bardzo źle się czuła po jednej dawce i nie chce brać kolejnych. A nasza podopieczna jest załamana. Ładny dom z ogrodem, cisza, spokój, kochający mąż i…przerzutowy guz mózgu. Coraz ciężej jej chodzić, prawa ręka aż do barku trzęsie się tak, że uniemożliwia normalne funkcjonowanie. Nie można nawet spać! Choroba postępuje a w szafie wiszą dwie świeżo kupione sukienki na ślub córki w sierpniu. Czy doczeka? Idzie następna kroplówka, po której pani Halinka ma sie poczuć lepiej. Muszą obserwować. Jak na razie ręka trzęsie się dalej. Musimy się żegnać, bo następni czekają.
Teraz przed nami spotkania z dziećmi, daleko poza Radomiem. Najpierw Mateusz, o którym opowiem w następnym artykule. Stąd już blisko do Adama. Tego chorego znam tylko z opowieści. Dostaję tylko jeszcze informację o tym, jak Adaś czuje się po niedawnym wyjściu ze szpitala. A został wypisany w stanie ciężkim. Weszłyśmy do pokoju, poznaję rodzicow chłopca. Są trochę zdenerwowani naszym spóźnieniem, pomimo wczesniejszego telefonu, bo mieli jakieś plany. Przepraszamy za spóźnienie i zostaje uzgodnione, że następnym razem mogą odwołać spotkanie w razie naszej dłuższej nieobecności, jeśli nic niepokojacego się nie dzieje.
Szukam łóżeczka z dzieckiem, ale nie ma w tym pokoju. Adaś jest w wózku stojącym do mnie tyłem. Zagladam tam i staję jak wryta! Ma 4 lata. Tylko 4! A to małe ciałko jest tak już umęczone operacjami, sterydami, do noska założona jest sonda. To guz mózgu! Jedyne dziecko tych młodych ludzi! Po chwili maluch się budzi, ale jest jeszcze gorzej. Oczy jakby nie widzące, choć na widok cioci reaguje gestami. Co chwila przeszywa powietrze zgrzyt zębów. Mama bierze syna na ręce, by doktor mogła zbadać. Trzeba uważać, bo plecy bolą przy dotyku, co się objawia jękiem. Domyślam się, że rodzice chcieliby żebym była wesoła, zabawiała rozmową, chcą normalności, ale ja nie mogę. Ten widok mnie wręcz paraliżuje. Siadam obok Adasia, który leży na łóżku. Cały czas jest podłączony do aparatury mierzącej poziom tlenu we krwi. Gdy tlen niebezpiecznie spada, zaczyna piszczeć i trzeba szybko go podłączyć. Nasza doktor mówi, że Adas jest zabezpieczony przeciwbólowo, ale jak się widzi ten grymas ust i za chwilę zgrzyt to ciarki człowieka przechodzą!
Jak sobie rodzice radzą? Ano, każde na swój sposób. Szukają pomocy również w internecie, gdzie „specjaliści różnej maści” oferują pomoc. Zdecydowali się na jeden specyfik, który ponoć pomaga. Doktor wysłuchała relacji taty, który został oddelegowany do tej rozmowy (stąd pewnie to zdenerwowanie naszym spóźnieniem)
Po drodze rozmawiamy o tym, co było. Dochodzimy do wniosków, że nikt tak naprawde nie wie, jak zachowałby się w sytuacji, gdy umiera jego dziecko, więc nie krytykujemy i nie osądzamy. Odmawiamy Koronkę do Bożego Miłosierdzia.
Teraz szybko do Szymona, którego również widzę po raz pierwszy. Ten chłopiec do niedawna jeszcze chodził, bawił się, rozmawiał. Teraz mając 11 lat siedzi w specjalnym fotelu, przywiązany specjalnym pasem. Nie jest w stanie podnieść samodzielnie nawet zabawki. Ma chorobę metaboliczną. W jego mózgu odkłada się żelazo. Ciężko jest sie z nim dogadać. Trzeba zadawać pytania w formie „tak”lub „nie”, a odpowiedzi bywają sprzeczne z tym, co chce.
Tata Szymka, jest takim „motorem napędowym”. Szuka sponsorów, organizuje różne imprezy w celu zebrania funduszy na leczenie lub zapewnienie w miare normalnego życia synowi.
Po badaniu i chwili zabawy, mamy czas na wypicie kawy, ale już czeka starsza siostra Szymona, aby razem z koleżanką przedstawić układ sportowo – muzyczny. Nasz chory już śpi, zmeczony całym długim dniem. Żegnamy wszystkich i wracamy do bazy, skąd zamiast mnie na następną wizytę jedzie Ania. Nie oponuję. I tak mam dużo do przemyślenia a to znów dziecko! Tym razem 14- letnia dziewczyna.
Na niedzielnej Mszy Św. następnego dnia, przypomina mi sie Adaś. Cisną sie na usta pytania do Pana Boga! Najchętniej bym sie rozpłakała z tej bezradności, ale nie chcę robić sensacji.
Kolejny dzień nie przynosi ukojenia, a wręcz jest gorzej! Już na samo wspomnienie chce mi się wyć! Dlaczego? Dlaczego takie maluchy muszą cierpieć?! Ten cholerny świat nie ma sensu! Co jest to wszystko warte jak taki maluch zamiast biegać i śmiać się, poprostu umiera?! Przypominają mi się te wszystkie mądre słowa mądrych ludzi, ale nie przynoszą ukojenia. I nagle…? Przychodzi mi do głowy myśl, której chwytam się jak rzep. Coś mi szepnęło do ucha, że przy Adasiu, jak i innych dzieciach jest Ktoś. Najbardziej delikatna, czuła, kochana Maryja.
” A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa i Maria Magdalena…” J 19, 25
